Puszcza Solska – wielki kompleks leśny w południowej części województwa lubelskiego, złożony głównie z borów sosnowych, w części sztucznie nasadzonych. Zajmuje obszar około 1240 km². W okresie średniowiecza stanowiła jeszcze jeden kompleks leśny z Puszczą Sandomierską Puszcza oznaczona jest jako ostoja ptaków IBA.
Leży w Kotlinie Sandomierskiej, na Równinie Biłgorajskiej, na południe od pasma Roztocza. Stanowi przedłużenie Puszczy Sandomierskiej i Lasów Janowskich, z którymi graniczy od zachodu. Ciągnie się w kierunku południowo-wschodnim aż do granicy Polski z Ukrainą. Większymi rzekami Puszczy Solskiej są: Tanew, Łada, Sopot, Szum i Niepryszka.
Puszczę w większości tworzą drzewa iglaste, głównie sosna (Pinus) i jodła (Abies) – cenne dla obszaru są właśnie między innymi drzewostany jodłowe porastające lessy. Występują także rozległe torfowiska, porośnięte przez żurawinę, głóg, leszczyną, jałowcami, dereniem, bzem i czarną jagodą. Występuje także rosiczka okrągłolistna i długolistna, widłak torfowy i kosaciec syberyjski.
źródło: WikiPedia
ZDJĘCIA ZROBIONE W LOKALIZACJI: 50°31’57.4″N 23°04’41.7″E