Drohiczyn – miasto w Polsce, położone w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim. Leży na Wysoczyźnie Drohiczyńskiej nad Bugiem. Uzyskał lokację miejską w 1429 roku. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. białostockiego. W XI w. był to gród na pograniczu rusko-polskim z ważną komorą celną nad Bugiem, którym spławiano towary z Rusi Kijowskiej. W XII wieku stolica księstwa drohiczyńskiego w kręgu wpływów Kazimierza Sprawiedliwego.
Współcześnie Drohiczyn pełni funkcje usługowo-handlowe dla okolicznych wsi, a ze względu na malownicze położenie jest też miejscowością letniskową.
Góra Zamkowa
Wzniesienie będące dawniej elementem militarnej siły włodarzy drohickiego grodu, którymi na przemian bywali książęta polscy, ruscy i litewscy. miejsce gdzie do czasu potopu szwedzkiego wznosił się zamek obronny. Przypuszcza się, że pierwszy gród wzniósł na górze książę kijowski Jarosław Mądry w połowie XI wieku. Zamek był budowla drewnianą o konstrukcji zrębowej, z dwiema kamiennymi basztami. Stąd książęta ruscy mogli kontrolować wiodące Bugiem i lądem szlaki handlowe z Rusi do Polski.
Warownię zniszczyła ręka ludzka – rosyjskie wojska Chowańskiego, które wkroczyły tu przed Szwedami/, samą zaś górę, wody rzeki Bug. przez wieki nieustannie podmywały wysoką skarpę, powodując ziemne osuwiska, które tym samym uszczupliły powierzchnię wzniesienia.
W 1928 r. na szczycie góry postawiono kamienny obelisk upamiętniający dziesiątą rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości. Stąd roztacza się piękny widok na malowniczą dolinę rzeki Bug.
Z Górą Zamkową związane są legendy. Jedna nich głosi, że:
raz na 100 lat w Noc Świętojańską, przy pełni księżyca, o północy, otwiera się ściana góry, wychodzą z niej zbrojni rycerze, wsiadają do łodzi i płyną jedni w górę, inni w dół rzeki. Nikt nie zna celu ich podróży, wiadomo tylko, że przed nastaniem świtu, rycerze muszą wrócić do grodziska, bo jego zbocze zamknie się na kolejny wiek. Zdarzyło się kiedyś, że jeden z rycerzy dostrzegł nad wodą piękną drohiczyniankę, zapomniał o upływającym czasie, wyskoczył z łodzi, ale dziewczyna zniknęła w głębokim jarze Rycerz – chciał wrócić do swoich, ale było za późno. Odtąd błąka się nad rzeką oczekując nocy, gdy Góra Zamkowa stanie otworem.
Sowiecki schron bojowy
Schron bojowy będący elementem „Linii Mołotowa”, najdłuższej linii fortyfikacyjnej dwudziestowiecznej Europy. Pas sowieckich umocnień. ciągnących się wzdłuż granicy z Niemcami, wytyczonej po podziale Polski w 1939 r., na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow, rozciągał się od Przemyśla, aż do Bałtyku. Zbudowany z wykorzystaniem naturalnych przeszkód, w szczególności rzeki Bug. W skład systemu wchodziło 13 Rejonów Umocnionych. Odcinek fortyfikacji na wysokości Drohiczyna był częścią Brzeskiego Rejonu Umocnionego. Prace nad budową schronów rozpoczęto latem 1940 r. Konstrukcja składała się z żelbetu o normie wytrzymałości 550 kg/cm² z zewnętrznym zabezpieczeniem kamiennymi warstwami rozpryskowymi, które miały powodować osłabienie energii wybuchu pocisków artyleryjskich uderzających w schron.
Wiosną 1941 r. przy budowie umocnień pracowało około 140 tysięcy żołnierzy i prawie 18 tysięcy cywilnych specjalistów. Do pracy na okolicznych budowach zmuszono tysiące mieszkańców. Do wybuchu wojny niemiecko – sowieckiej, w czerwcu 1941 r. wybudowano 1900 schronów w tym: 542 schrony dla broni maszynowej, 460 schronów obrony przeciwpancernej, 68 schronów artylerii fortecznej, 43 schrony dowodzenia, a 800 obiektów pozostało niedokończonych. Linia Mołotowa miała pomóc zatrzymać atak nieprzyjaciela na czas potrzebny do przeprowadzenia mobilizacji, i służyć jako wsparcie działań zaczepnych własnych wojsk. Niespodziewany atak niemiecki zaskoczył Sowietów 21 czerwca 1941 r., niedzielnym świtem, gdy w poprzedzający sobotni wieczór w miejscach obozowania sowieckich wojsk trwały zabawy, a związane z rozrywkami picie alkoholu osłabiło zdolność bojową armii. Na czas zdążono obsadzić tylko część schronów, niektóre obsadzano już pod ogniem nieprzyjaciela.
Kościół franciszkanów w Drohiczynie
Kościół franciszkanów w Drohiczynie pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny – według tradycji klasztornej zapisanej w 1797 roku przez o. Karola Gaudentego Żero (1743–1802) w dziele zatytułowanym: „Fenix de pulveribus resuscitatus svaviter suam candit modulenam” konwent franciszkanów w Drohiczynie założył Mikołaj Nassuta, wzmiankowany w 1430 roku jako starosta drohicki. Zakonnicy mieli osiedlić się na placu zwanym „Narożnikiem” (Angulus).
informacje: drohiczyn.info, WikiPedia